ARQUITECTURAS DA INFANCIA

O que se lle require á saúde mental acerca dos nenos, é en si mesmo un síntoma. Un síntoma entendido como indicio da concepción social da infancia e da propia saúde mental. Neste libro os autores propóñense seguir unha particular metodoloxía para o estudo destas cuestións, situándose como eles mesmos sinalan nas marxes e as fronteiras do saber.

Como sinala no prólogo Federico Menéndez, o neno é privado dun dereito: o ser capaz de sentir e sufrir, gozar e padecer, deprimirse e exaltarse, delirar e razoar, pero todo iso á vez que entra de pleno na economía de mercado, ata o punto de constituírse toda unha industria ao seu redor. Por iso os autores nos alertan e enmarcan a infancia nunhas coordenadas que permitan repensar a infancia sen os falsos aderezos e edulcorantes que emanan do ideal imaxinario das falsas e delicadas conciencias.

A importancia decisiva que dan á noción de lugar e á de acción queda reflectida no título: arquitecturas e teatros. Tales arquitecturas, é dicir, os lugares destinados á infancia foron modificándose fondamente ao longo da historia. O seu modo de ocupalos, que dada a importancia do actuado máis que do pensado denominaron teatralidade, tamén sufriu importantes cambios. Estes elementos pertencentes á realidade máis tanxibel son os que lles permiten deducir cales son as características sociais da infancia. Así mesmo, as demandas de atención psiquiátrica ao neno analizadas desde un punto de vista histórico e cultural, revelan as friccións existentes nos diferentes discursos sobre a infancia.