OITO DÍAS NUNHA EXISTENCIA VIOLÁCEA

¿Estaremos volvéndonos cretinos? ¿Ímonos cruzar de brazos diante da arañeira do tedio? ¿Renegaremos de nós mesmos como seres humanos? ¿Conformarémonos con ser unha desfeita? ¿Non pensamos berrar nunca? Daquela, ¿xa estaremos mortos?

Denís, o personaxe central desta novela, quere escachizar o mundo aínda que isto sexa un simple divertimento, un acto do absurdo, mais un acto contra a estreiteza mental, contra a hipocrisía dos cautos, contra as almas abnegadas, renegadas e avinagradas.

No fondo, o incríbel e abraiante é que aínda é posíbel escandalizar.

Denís excédese, vai até os seus propios límites, procura a poesía, a luz, quizais onde moitos non a atopen. No entanto, non se rende, é libre, infinitamente libre e fodido, moi fodido. ¿Acaso non se pode ser fodido e lúcido no medio dunha agonizante democracia?